Success Girl Of The Week Zoë (20) focuste zich van jongs af aan op haar lievelingssport, ritmisch gym. Een baan voor in de toekomst? Daar zou ze zich later wel mee bezighouden. Maar doordat haar dyscalculie (moeite met rekenen) het behalen van een middelbaar schooldiploma in de weg zat, zag de toekomst er een stuk pittiger uit dan Zoë had gehoopt.
Tegen beter weten in probeerde ze om de verwachtingen van de maatschappij waar te maken: studeren en een baan vinden. Totdat haar hart het overnam van haar hoofd. Totdat ze inzag dat ze met haar hart, haar passie en haar eigen ideeën óók geld kon verdienen.
Ik neem je mee in een verhaal over passie, moeite met school en het durven volgen van je hart.
Dit is het verhaal van Zoë.
Part #1: The Story
Zoë begon op haar 7e met ritmisch gym (een combinatie van ballet, dans en turnen waarbij ook attributen zoals een hoepel en lint gebruikt worden). Ze begon ermee als hobby, totdat duidelijk werd dat ze talent had. Haar trainingsmomenten verschoven van 2 keer per week naar 5 en soms zelfs 6 keer per week.
''En dat was ook eigenlijk alles wat ik wilde. Focussen op mijn sport, mijn hobby, zonder verder te denken over wat ik met mijn toekomst zou gaan doen.''
‘’Doordat ik zoveel trainde, was ik op de basisschool anders dan de rest. Ik had niet echt vriendinnen, want ik had geen tijd om te spelen. Ik trainde vooral. Maar op de sport voelde ik me zo gehoord, zo fijn. Daar had ik mijn vriendinnen. En hoe harder ik werkte, hoe meer ik bereikte. Wedstrijden winnen, daar deed ik het voor. Ik voelde me geaccepteerd.''
Middelbare school vs. dyscalculie
‘’Na de basisschool ging ik naar de mavo, maar ik was ongelooflijk slecht in vakken als wiskunde en economie. Ik heb dyscalculie, waardoor toetsen met rekensommen keer op keer weer een drama waren. Bovendien zat ik met mijn hoofd vaker bij de sport dan bij de schoolvakken. Dat zorgde ervoor dat ik mijn eindexamens niet haalde.''
Maar dat betekende niet dat Zoë’s schoolcarrière verloren was, toch? ''Ik kon het jaar overdoen of naar de vavo gaan (volwassenenonderwijs), maar de waarheid is: dat wilde ik helemaal niet. Dus nee, ik heb geen middelbaar schooldiploma gehaald.''
''Het is niet zo dat ik niet wilde leren. Sterker nog, ik moest wel. Ik wilde gewoon een fijne toekomst. Dus ik deed mijn best om een oplossing te vinden. Gelukkig werd ik toegelaten tot de 1-jarige mbo-niveau 2 opleiding tot receptioniste/secretaresse.''
Omdat een diploma erbij hoort
Hoewel het stiekem een beetje 'vragen naar de bekende weg' is, vroeg ik het toch: waarom zocht Zoë naar een manier om te kunnen doorstuderen, als school niet haar ding was en haar hart overduidelijk bij de sport lag? ''In mijn omgeving is het toch echt wel normaal om een diploma te hebben. Maar, ja, ik voelde me ook wel echt anders dan 'de standaard'. En waar ik nu zoiets heb dat ik daar trots op ben, dat het me uniek maakt, dacht ik daar op dat moment absoluut niet op die manier over na. Ik zag mijn neef slagen voor de middelbare school en even later mijn nichtje ook. En ik..?’’
‘’Dus ja, het halen van een diploma, daar was niet eens een twijfel of een discussie over. Ik zag ook niet echt een alternatief. Ritmisch gym is geen sport waarmee ik in de toekomst mijn geld zou kunnen verdienen als topsporter. Er is in die zin geen verdienmodel voor. Lesgeven zou kunnen, maar wat als dat niet zou lukken? Dan had ik niets om op terug te vallen. Dus ja, ik wílde niet studeren, ik wilde het allerliefst met ritmisch gym bezig zijn, maar er was gewoon geen keuze. Of tenminste, zo leek het.’’
‘’Er was gewoon geen keuze. Of tenminste, zo leek het.’’
Je eigen hart breken
De eenjarige opleiding tot receptioniste/secretaresse werd voor Zoë een jaar om snel te vergeten. Niet alleen maakte haar sportschema het lastig om goed te focussen op school, haar ritmisch gym trainsters maakten ook nog eens de beslissing om te stoppen. Die samenloop van omstandigheden zorgde ervoor dat ze haar eigen hart moest breken.
‘’Het jaar kende voor mij veel dieptepunten, waaronder het moment dat ik tegen mezelf moest zeggen: Zoë, het is tijd om te stoppen met trainen, stoppen met de sport die zoveel voor je betekent. Dat was verschrikkelijk, want eigenlijk wilde ik daarna mijn bed niet eens meer uit. Ik had nergens zin meer in. En uit die sleur kon ik maar moeilijk komen.’’
Ze was toen 19 jaar en ik kreeg kippenvel toen ze vertelde: ''In mijn laatste jaar, toen ik wist dat ik zou gaan stoppen, deed ik nog wedstrijden, waaronder het NK in Ahoy. Ik was klaar met mijn oefening, die heel erg goed ging, en ik moest huilen. Ik wist dat dit de allerlaatste wedstrijd was. Dat is in mijn hele proces wel het aller moeilijkst geweest.''
Alsof het nog niet moeilijk genoeg was
''Tijdens de opleiding moest ik stage lopen, maar ik voelde me bij het bedrijf ontzettend slecht op mijn plek. Ik werd gebruikt voor typische stagiaire-klusjes en ik leerde niets. En dat terwijl ik mijn alles, mijn sport, had stopgezet om me te kunnen focussen op mijn toekomst, mijn loopbaan. Met tranen in mijn ogen heb ik een heftig gesprek met ze aangekaart, waarna de stage werd stopgezet. Ik weet nog dat ik mijn moeder huilend opbelde. Wat nu?’’
‘’Met tranen in mijn ogen heb ik een heftig gesprek met ze aangekaart, waarna de stage werd stopgezet.’’
Gelukkig kon ze haar stage wel succesvol en met een goed gevoel afronden bij een ander bedrijf. En het fijnste was, daar voelde ze zich ook weer gemotiveerd. Tijd voor een volgende opleiding, vond de opnieuw gemotiveerde Zoë. ''Ik was toen net 20 en ik besloot om een tweetalige opleiding te doen in event management. Het eerste halfjaar ging goed, ik had het naar mijn zin.''
Maar...
''Toch liep ik weer tegen mezelf aan. Ik raakte de motivatie kwijt, kwam mijn bed niet meer uit. Dat bleef niet onopgemerkt. Wat bleek? Omdat ik noodgedwongen plotseling met ritmisch gym moest stoppen, heb ik daar een soort trauma aan overgehouden. Die sport, het was mijn leven. Het zat nog zo diep en het kwam allemaal weer omhoog. Ik wilde niets liever dan wél bezig zijn met de sport. De weg die ik -tegen beter weten in- bewandelde, de weg die van mij verwacht werd, studeren en een normale baan vinden, liep gewoon dood voor mij. Ik trok dat niet.''
‘’De weg die ik -tegen beter weten in- bewandelde, de weg die van mij verwacht werd, studeren en een normale baan vinden, liep gewoon dood voor mij. Ik trok dat niet.''
Op zoek naar je eigen missie
Inmiddels gaf Zoë naast de studie die ze deed, wel les bij haar oude vereniging. Op die manier kon ze toch nog bezig zijn met de sport die zoveel voor haar betekende. Ze hakte de knoop door en stopte met haar studie. Maar wat toen? ''Ik ging werken bij mijn oude stagebedrijf om te ervaren hoe het voelde om te werken voor een baas. In die periode ben ik naar mezelf gaan kijken, echt naar binnen gekeerd: wat wil ik nou echt? Wat is het doel dat ik wil behalen? Wat is mijn plan?
‘’Wat wil ik nou echt? Wat is het doel dat ik wil behalen? Wat is mijn plan?‘’
Ik heb toen een heel plan uitgeschreven en ben rond de tafel gaan zitten met mijn ouders. In het plan stond mijn droom beschrijven: een eigen ritmisch gym vereniging starten. Het was mijn vader die zei: Zoë, waarom doe je het niet gewoon? Wat houdt je nu tegen?’’
‘’Het ding is, ik vind het erg lastig wat andere mensen van me vinden. Ik haal allerlei scenario's in mijn hoofd en ik bedenk me vooraf al of mensen boos zullen worden of iets negatiefs zullen vinden. Dus ik dacht, ja, als ik weg ga bij de vereniging, wat moeten ze dan wel niet bij mij denken?''
This is it: een eigen sportvereniging
''Het fijne aan lesgeven bij mijn oude vereniging was dus dat ik tóch nog met de sport bezig kon zijn. Het nadeel was dat ik niet helemaal 'los' kon gaan met mijn visie, passie en plezier in het training geven, omdat ik weinig vrijheid had en tegen erg veel regels aanliep. Het liefst wil ik de ritmisch gym wereld bekendmaken in heel Nederland, maar onder de vereniging waar ik zat, werd dat niet toegelaten. Dat vond ik jammer.''
Steeds meer kriebelde het om mijn eigen vereniging, mijn eigen club op te zetten. Een ritmisch gym vereniging waarbij ik zélf de regels kon maken en doelen mocht stellen. Wel lastig, want er waren al meerdere verenigingen in de buurt. Dus ja, waarom zouden er dan leden naar mij toe komen? Maar het moest gewoon, ik had mijn innerlijke stem al zo lang genegeerd, nú moest ik mijn hart volgen.’’
‘’Ik had mijn innerlijke stem al zo lang genegeerd, nú moest ik mijn hart volgen.’’
In mei 2020, tijdens de lockdown, ging ik aan de slag om een nieuwe vereniging, Ritmic Stars, op te zetten. Alles kwam aan bod: inschrijving bij de KvK, een business plan, maar ook het financiële plaatje. Want ja, als je met leden gaat werken is het erg belangrijk om helder te kunnen zijn over de financiën. Ik ging aan de slag met een website, het logo, de naam en opschrijven wat mijn doelen en ideeën nu precies waren.
Van 0 naar 100
''Dat heb ik in drie maanden gedaan, waarna Ritmic Stars in juli 2020 opende. Hoewel ik nooit het gevoel had dat ik helemaal klaar was met de ontwikkeling, merkte ik dat het echt tijd was. Er waren geluiden dat leden van andere verenigingen neigden om met ritmisch gym te stoppen en ik dacht: wat als ze bij Ritmic Stars wél het plezier terugvinden? We moeten NU beginnen.''
En dat ging goed. ''We begonnen met 5 meiden en dat is nu inmiddels uitgegroeid tot 20, met 3 trainsters. Echt een hele mooie groei en een geweldige basis om mee te beginnen.''
Onderscheiden van concurrentie
Omdat Zoë aangaf dat er al meerdere verenigingen in de omgeving waren, vroeg ik me af: wat doet Ritmic Stars anders? Want als er iets belangrijk is in de wereld van ondernemen, is het wel om onderscheidend te zijn. ''De ritmisch gym wereld is hard. Er is veel concurrentie en negativiteit. Ritmic Stars wil dat doorbreken. Waarom werken we niet samen? Samen staan we zoveel sterker.''
''Dat is dus ook mijn doel. Bovendien doen we heel veel voor de meiden. Leuke activiteiten, creatieve dingen. Dat wij als trainsters wat jonger zijn dan gemiddeld, maakt ook dat we de meiden die we trainen vaak beter begrijpen. We hebben veel connectie en staan open voor ieders verhaal.''
Sportvereniging én nagelsalon
Maar Zoë heet niet alleen haar eigen sportvereniging, ze werkt hard aan nóg een business. ''Laatst ben ik ook een andere onderneming gestart: ik ben nu ook nagelstyliste. Want doordat we bij Ritmic Stars jonge meiden trainen, trainen we vooral aan het einde van de dag. Dus overdag heb ik tijd over, terwijl ik graag fulltime wil ondernemen. Ik heb een cursus gedaan en ik doe daarnaast nog een opleiding.''
''Ik vind het ondernemen zo fijn, dat ik niet meer vast wil zitten aan een contract en aan een baas. Maar ik wil ook graag het huis uit, geld verdienen. Dat ik daarnaast nu op nagels focus, is ook nog eens volledig vanuit mijn passie. Ik laat al vanaf mijn 15e zelf nagels zetten, dus dat zat er al in, haha. En doordat ik dankzij het opzetten van Ritmic Stars de waarom niet!? instelling heb geleerd, ben ik het maar gewoon gaan doen!
''Ik vind het ondernemen zo fijn, dat ik niet meer vast wil zitten aan een contract en aan een baas.’’
Part #2: Q&A
Na het gesprek over Zoë’s Success Story, stelde ik haar nog een aantal losse vragen.
Hoe was je als klein meisje?
''Heel verlegen en erg op mezelf. Ik was veel bezig met wat anderen van me dachten. Ik maakte veel scenario's van wat er allemaal mis kon gaan en ik ging om die reden best wel eens met buikpijn naar school.''
''Ook was ik natuurlijk veel met sport bezig en daar werd ik altijd een beetje op aangekeken. Zo was ik bijvoorbeeld erg dun, door mijn sportieve lichaam, waardoor ik achterliep met het krijgen van borsten en vormen. Dat maakte het allemaal best een pittige periode. Daarbij was ik ook nog eens onzeker over mijn toekomst, want behalve ritmisch gym, had ik geen idee wat ik nou wilde. Ik ben heeeel blij dat ik nu veel meer doe en durf, haha.''
Hoe dacht je dat je leven eruit zou zien, voordat je doet wat je nu doet?
''Ritmisch gym zag ik altijd als een hobby, omdat er dus geen topsport toekomst voor is. Ik dacht ook helemaal niet aan ondernemen, dus ik had in mijn hoofd dat ik een vaste baan zou krijgen. Aan de andere kant focuste ik me nog zo erg op de sport, dat ik geen flauw idee had wat voor baan ik dan zou willen. Maar ja, ik dacht gewoon dat ik een 'normaal' leven zou hebben.''
Wat was het kantelpunt voor jouw ‘succes’? Op welk punt voelde je dat alles samenkwam en dat alles op zijn plek viel?
''Aan het begin van Ritmic Stars had ik dat gevoel nog niet. Dat was nog heel erg een 'uitzoek fase'. Hoe moesten we het gaan doen? Hoe zouden we aan leden komen? We zaten ook nog in een klein zaaltje van de gemeente.''
''De wedstrijden bij ritmisch gym vinden plaats op een groot kleed, van 13 bij 13 meter. Dat kleed is 'nieuw' een flinke investering, zo'n €5000. Toen we het kleed konden kopen met behulp van onze sponsoren, toen ging het hard. Dat voelde zo echt. Er werden proeflessen geboekt en het begon te lopen. Dat was het doel, vanaf hier kon het alleen nog maar mooier worden.''
Wat is het grootste struikelblok dat je bent tegengekomen?
''Wat ik heel lastig vond, was het moment dat ik met mijn vereniging, waar ik toen nog les gaf, moest gaan praten over mijn plannen om voor mezelf te beginnen. Ik zag daar zó tegenop, dat ik dacht: laat maar, ik zoek wel een vaste baan. Ik durfde het niet.''
‘’Ik zag daar zó tegenop, dat ik dacht: laat maar, ik zoek wel een vaste baan.’’
''Maar ik deed het. Ik ging. En toen ik terugliep naar mijn auto was ik zo opgelucht. Heel bijzonder hoe je soms door dat soort emoties heen moet.’’
Welke levensles heeft dit proces je geleerd?
''Hoe belangrijk het is om naar jezelf te luisteren. Ik probeer niet te luisteren naar mensen die mij tegenhouden. Ik heb geleerd om mezelf niet achter de menigte te plaatsen, maar om mezelf op de voorgrond te zetten. Praat jezelf geen angst aan, maar praat jezelf trots aan.''
''Het is oké om jezelf trots aan te praten. Je mag echt wel een keer zeggen dat je het goed geflikt hebt. Niet: het is wel goed gegaan, maar.. dit en dat.''
‘’Praat jezelf geen angst aan, maar praat jezelf trots aan.''
Wat is jouw favoriete quote?
One day I want to honestly say: I made it.
‘’Ik heb hier een tattoo van laten zetten. Het is voor mezelf, met als boodschap: je kan het. Op een dag kijk je terug op alles wat je hebt meegemaakt en dan kan je tegen jezelf zeggen, you did it. Het is gelukt.''
Hoe zie je je toekomst voor je?
''Ik hoop dat Ritmic Stars blijft groeien en dat we het zo groot mogelijk kunnen maken. En ik wil graag een eigen nagelsalon. En voor nu, op dit moment: gezond en gelukkig blijven. Uit 'de sleur' blijven. Een eigen plekje samen met mijn vriend en ook veel kunnen reizen als alle ellende in de wereld een beetje voorbij is.''
Wat wil je aan andere success girls meegeven?
''Als je een droom hebt, ga daar dan met de volle 100% voor. Als je de droom eenmaal in je hoofd hebt, is de kans er ook om het waar te maken. Zo is het. Laat je niet tegenhouden door familie of vrienden, maar ook zeker niet door je eigen gedachten, want die kunnen nog een stuk sterker zijn dan al die mensen bij elkaar. Als je jezelf accepteert en je droom echt wil aanpakken, dan lukt het. Pak de kansen die voorbij komen.''
‘’Laat je niet tegenhouden door familie of vrienden, maar ook zeker niet door je eigen gedachten, want die kunnen nog een stuk sterker zijn dan al die mensen bij elkaar.’’
The End
Dit was het verhaal van Zoë, de Success Girl van deze week. Een heerlijk verhaal over vallen en opstaan om vervolgens je meest gelukkige leven te leven. Bedankt Zoë, ik weet zeker dat jouw verhaal een positieve impact zal maken op andere success girls <3
Heb je een vraag aan mij of aan Zoë? Stuur Zoë (@zoe.lichteveld) of mij (@thesuccessgirl.nl) dan gerust een DM op Instagram of reageer onder deze blog.
Bedankt dat je hier bent. Tot de volgende 💖!